Ο Παναθηναϊκός έκανε πολύ καλή εμφάνιση σε γενικές γραμμές στο Μόναχο, ωστόσο το τέλος ήταν πικρό και κρίθηκε στις φετινές παθογένειες του ρόστερ.
Η απουσία «καθαρού» οργανωτή οδήγησε τον Macon σε λάθος πάσα στον Παπαπέτρου και φυσικά οι 2 χαμένες βολές του White, έγειραν την πλάστιγγα προς την Bayern, μιας και δεν έγινε το 74-78 και με τρίποντο του Lucic οι Βαυαροί προηγήθηκαν 77-76, όταν η μπάλα…έκαιγε.
Ας μην σταθούμε όμως στα κακώς κείμενα της ομάδας. Αυτά άλλωστε είναι πολλά την φετινή σεζόν και άλυτα, έτσι όπως έχει δομηθεί το ρόστερ.
Ο Δημήτρης Πρίφτης έχει επιδείξει έργο. Κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό και οι δυνατότητες του είναι αναμφίβολες. Ωστόσο δείχνει ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του πάγκου του Παναθηναϊκού και το άσχημο είναι ότι η ομάδα δεν πιστεύει στον εαυτό της.
Το χθεσινό ματς δεν χάνεται. Το «τριφύλλι» ήλεγχε το τέμπο, ήταν συνεχώς μπροστά στο σκορ και με στοιχειώδη προσοχή θα ερχόταν το διαφαινόμενο «2». Στο τέλος όμως πάλι…τρικυμία και πάλι ήττα, με τον Παναθηναϊκό να γίνεται έρμαιο του καθενός στη φετινή Euroleague, που εξελίσσεται σε «μαρτύριο».
Θεωρώ ότι ο Πρίφτης δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Και δεν αναφέρομαι στο τακτικό σκέλος, αλλά κυρίως στο ψυχολογικό. Οι περισσότεροι παίκτες σίγουρα έχουν μετρημένες δυνατότητες, αλλά ίσως δεν έχουν και ψυχολογία. Ο Perry δεν είναι κακός, ο Evans δεν ξέχασε το μπάσκετ και ο White μπορεί περισσότερα, ενώ στο rotation δεν έχει μπει καν ο Ferrell.
Αυτό είναι το μεγάλο «αγκάθι» για τους πράσινους. Ψυχολογία στα «Τάρταρα» και καμία πίστη στις ικανότητες τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πρίφτης δεν έχει αξία σαν προπονητής. Έχει επιδείξει έργο και στον Άρη και στην UNIKS, αλλά στον Παναθηναϊκό μπορεί να μην «κουμπώνει», καθότι είναι και διαφορετικό το μέγεθος και το ανάστημα της ομάδας.
Συμπερασματικά δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι ριζικά και επικεντρώνομαι στο κομμάτι της ψυχολογίας, γιατί τακτικά χθες ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος. Τα λάθη δεν έλειψαν και ιδίως στο τέλος, αλλά σίγουρα υπήρξε μία μικρή βελτίωση.