Περισσότεροι από 10 εγχώριοι τίτλοι. Μέλος της χρυσής φουρνιάς του Αθηναϊκού, που στις απαρχές της περασμένης δεκαετίας έφτασε τόσο στην κορυφή του EuroCup όσο της Ελλάδας με 3 πρωταθλήματα και άλλα τόσα Κύπελλα. Αρχηγός και κύρια υπεύθυνη για την επιστροφή του Παναθηναϊκού στο Έβερεστ της Α1 μετά από μερικά αρκετά δύσκολα χρόνια. Περισσότερες από 160 συμμετοχές με την Εθνική ομάδα, την οποία και δε δίσταζε ποτέ να υπηρετεί πάντοτε με θέρμη και μεράκι.
Η Λολίτα Λύμουρα, μια εκ των κορυφαίων γκαρντς που έχει αντικρίσει ποτέ το γυναικείο μπάσκετ στη χώρα μας, δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, με την καριέρα, τα νούμερα και την… ερωτική της σχέση με τα τρόπαια να μιλούν φυσικά από μόνα τους.
Ωστόσο, όπως και μια νεαρή αθλήτρια που τώρα ξεκινάει να κάνει τα σοβαρά της βήματα στον επαγγελματικό χώρο του αθλητισμού, έτσι και η 36χρονου παίκτρια του Παναθηναϊκού είναι μέλος μιας κατάστασης στο γυναικείο μπάσκετ που μοιάζει πάντοτε ένα και δυο (ίσως και πολλά περισσότερα) βήματα πίσω σε σχέση με το ανδρικό και την εν γένει αντιμετώπισή του από όλους -κοινό, media και κράτος.
Έχει συνηθίσει στην κατάσταση υποτίμηση του επαγγέλματός της; Ποιες νεαρές Ελληνίδες παίκτριες ξεχωρίζει; Ποιο ήταν πάντοτε το μότο της στη ζωή και το μπάσκετ;
Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα η άσος του «τριφυλλιού» μιλάει στο basketblog.gr!
Αναλυτικά όσα ανέφερε:
Για τη λιγότερη προσοχή σε σχέση με το ανδρικό μπάσκετ: «Κατ’ αρχήν οφείλω να πω ότι εμείς στον Παναθηναϊκό είμαστε πολύ τυχερές γιατί ανέκαθεν ο κόσμος στήριζε ποικιλόμορφα τα τμήματα μπάσκετ και βόλεϊ γυναικών προσδίδοντας κύρος, πρεστίζ και αναγνωρισιμότητα, κάτι που έδινε την ευκαιρία και στα media να προβάλλουν τις προσπάθειες μας.
Απλά ο Παναθηναϊκός είναι μια άλλη κατηγορία διότι γενικά ο κόσμος ίσως υποτιμά υποσυνείδητα τις προσπάθειες των κοριτσιών και δεν τις στηρίζει όπως στους άνδρες. Υπό αυτή την έννοια, ζηλεύουμε όταν βλέπουμε τι γίνεται στο εξωτερικό, όπου στηρίζονται πάρα πολύ οι ομάδες γυναικών. Προσωπικά πάντως, όλα αυτά τα χρόνια δεν θα έλεγα ότι με ενοχλούσε, ίσως διότι το συνήθισα».
Για το μέλλον του γυναικείου μπάσκετ στην Ελλάδα: «Δε μπορώ να δω πολύ μακριά σχετικά με το μέλλον. Προς το παρόν αυτό που φαίνεται είναι ότι όλες οι ταλαντούχες αθλήτριες επιλέγουν το εξωτερικό, έχοντας ως πλεονέκτημα ένα πτυχίο πανεπιστημίου που μπορεί να τους βοηθήσει να βρουν μια καλύτερη δουλειά στην Ελλάδα.
Μπασκετικά δεν ξέρω κατά πόσον βοηθάει την εξέλιξή τους, αυτό εξαρτάται από άτομο σε άτομο. Υπάρχουν τουλάχιστον κορίτσια που είναι η μεγάλη ελπίδα του μπάσκετ γυναικών όπως οι Χατζηλεοντή, Μποσγανά, Κριμίλη, Τσινέκε κλπ.
Αν μπορούσα να συμβουλεύσω κάτι, θα ήταν να ακολουθήσουν τον δρόμο του εξωτερικού όπως κάνουν τώρα η Σπανού, η Φασούλα και άλλα κορίτσια διότι υπάρχουν μεγαλύτερες ευκαιρίες και σπουδαίες εμπειρίες που κερδίζεις στον διεθνή χώρο».
Για το τι θα συμβούλευε ένα κορίτσι που ξεκινάει τώρα να παίζει: «Να έχει υπομονή, επιμονή, να δουλεύει συνέχεια και να πιστεύει στον εαυτό της. Να προσέχει τον εαυτό της και να αφοσιωθεί σε αυτό που αγαπάει. Ακόμα κι αν θεωρήσει ότι αδικείται, μακροπρόθεσμα κανένας δε μπορεί να τη σταματήσει».
Για τα όσα έχει πάρει από τον αθλητισμό: «Δεν ένιωσα ότι αντιμετωπίζω δυσκολίες. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και σεβόμουν τους πάντες ώστε να μιλάει μόνο η δουλειά μου στο γήπεδο.
Μπορεί τα συμβόλαια που έχουμε στο μπάσκετ γυναικών να είναι υποδεκαπλάσια σε σχέση με αυτά των ανδρών, αλλά δεν το σκέφτηκα έτσι ποτέ.
Το μπάσκετ με βοήθησε να κοινωνικοποιηθώ, να ζήσω, να μάθω να πειθαρχώ, να σκέφτομαι και να αποφασίζω.
Έπαιξα και παίζω μπάσκετ επειδή αγαπώ αυτό που κάνω κι οι απολαβές ήρθαν απλά να κάνουν το χόμπι μου, επάγγελμα».